wymiotować.<br>Felek poruszył się w ciemnościach. - Co ten znowu? Zwariował? Szretter zatrzymał go:<br>- Daj spokój. Niech się wyrzyga.<br>Stali nad brzegiem stawu, wśród gęstej i mokrej trawy, dotykając się ramionami nieomal, jednak wcale prawie nawzajem się nie widząc. Mroczna i bezgłośna powierzchnia stawu też zaledwie była widoczna. Mrok tutaj zalegał nieprzenikniony. Dokoła, pełen tajemniczych szelestów, spływał wśród ciemności gąszcz wysokich wierzb płaczących.<br>- Jurek! - szepnął Felek. - Co?<br>- Wiejmy. - Chwilę.<br>&lt;page nr=140&gt; Podszedł do Alka. Ten, zgięty w pół, kurczowo obejmując ramionami wilgotny krzak, ciągle jeszcze się krztusił i dławił. Na koniec ucichł.<br>- Lepiej ci? - spytał Szretter.<br>Alek słabo potrząsnął głową. Mdłości przeszły mu wprawdzie