tak, że pozytywny dewiant spotka się z negatywnym naznaczeniem (w wyniku czego będzie przez społeczną widownię postrzegany jako dewiant negatywny), to rodzi się pytanie, jakie społeczne audytorium miałoby decydować o uznaniu kogoś za dewianta pozytywnego. Skoro w koncepcji dewiacji pozytywnej zakłada się wręcz, że dewianci pozytywni będą się spotykali z nieprzyjazną lub wrogą reakcją otoczenia, to jedynym kryterium, wedle którego można by się starać wyróżniać kategorię postaw i zachowań stanowiących dewiację pozytywną, pozostają aksjologiczne kryteria badaczy. Te zaś nie powinny być podstawą naukowej analizy zjawisk społecznych.<br>Powyższe uwagi krytyczne nie oznaczają jednak wcale, że neguję potrzebę analizy teoretycznej i empirycznej weryfikacji