się wobec nich trochę głupio - jak kobieta, której nikt nie chce.<br>Minęło kolejne 5 lat.<br>Jestem w Rzymie, gramy z Jurkiem Stuhrem jako zaproszeni goście w spektaklu "Bal manekinów". Pewnego wieczora zbiegam ze sceny, śpiesząc się na kolację z przyjaciółmi, wpadam do garderoby... Przy lustrze stoi mój Peter Futo. Wcale nieprzystojny, niski, grubawy; rzuca się na mnie, zachwycony mną na scenie i wykrzykuje coś po angielsku. Uwalniając się z jego objęć, mówię po rosyjsku, że nie znam angielskiego. On pyta w jakim języku będziemy rozmawiać. Ja, zażenowana, obrażona za poszukiwania w Budapeszcie, usztywniona, proponuję francuski, on się zgadza, i już trochę