najwspanialszych przykładów poezji hebrajskiej, składają się mowy Hioba i jego przyjaciół. Właściwy poemat rozpoczyna się wybuchem rozpaczy Hioba, przeklinającego dzień swych narodzin i skarżącego się, że Bóg zesłał nań nieszczęścia i trwogę, których tak się obawiał (3, 1-26). Trzej przyjaciele starają się łagodnie wykazać mu, że jego rozpacz jest niesłuszna. Próbują mu udowodnić, że przyczyną jego nieszczęść i cierpień są grzechy, które popełnił. Dlatego radzą mu okazać skruchę i pokutować, gdyż wtedy, ich zdaniem, Jahwe na pewno mu przebaczy i przywróci mu pomyślność. Hiob jednak nie mógł się z tym zgodzić, gdyż był pewien swojej niewinności. Mamy tutaj potrójny dialog