Wstrząs, jaki przeżył po dzisiejszej nieudanej operacji, minął wkrótce. Nie był młodzikiem, początkującym lekarzem, którego taki wypadek mógł złamać na duchu. - Nie moja wina! - powtarzał z beztroską bezwzględnością. Lecz gdyby nawet była w tym jego wina, nie przejmowałby się również. Kilkanaście lat temu wziął na swe ramiona odpowiedzialność - słuszną czy niesłuszną - za cudze życie i nie uginał się nigdy pod jej ciężarem .<br>&lt;page nr=197&gt;<br> Tylko od czasu do czasu od tego dnia, tego pamiętnego tragicznego piątku, stawał przed jego oczami obraz chorej numer trzysta czternaście, umarłej pod nożem na stole operacyjnym. Wtedy szybko odsuwał od siebie ten skrwawiony cień i podśpiewywał: - Rebeko, Rebeko