przedsiębiorstwa Francuza i po raz nie wiadomo który stwierdza, że w jej zespole, nie mogłoby powstać coś tak beznadziejnego, a przy okazji uczy się jak unikać błędów.<br>Wraca Ulka ze swojej angielskiej szkoły. We wcześnie zapadające jesienne wieczory Bogna nie może pozbyć się niepokoju o córkę. Miasto zrobiło się takie niespokojne.<br>- Nie martw się - powiedziała jej kiedyś Ulka. - Chodzimy razem z Katarzyną.<br>- A cóż Katarzyna, karateka? - nie zrozumiała Bogna.<br>- W jej obstawie są i karatecy - Katarzyna niezmiennie, jak kometa warkocz, ciągnie za sobą chłopaków.<br>Bogna nie ma przekonania do Katarzyny. Właściwie nic jej nie może zarzucić. Oczywiście złego słowa nie mówi