przyjaciółce <br>swoją tajemnicę - podniosła oczy.<br> Pestka nie siedziała już przy kominie. Stała przy oknie.<br> - Wiesz? - zawołała z zachwytem. - Przestało padać! Naprawdę!<br> I otworzywszy okienko, wychyliła się na zewnątrz.<br> Ula nie drgnęła. Tkwiła na swoim dawnym miejscu, czując urazę gwałtowną i <br>bolesną jak skaleczenie.<br> - Widzę kawałek niebieskiego! - oznajmiła triumfalnie Pestka, zupełnie nieświadoma <br>uczuć przyjaciółki &lt;page nr=17&gt;. Nie pamiętała już wcale, o czym przed chwilą mówiły.<br> Ula odwróciła się szybko: oczy zaszły jej łzami i trzeba było to ukryć. Opanowawszy <br>się wstała i podeszła do okna. Na jej twarzy błąkał się charakterystyczny dla <br>niej, obojętny uśmieszek. Niech Pestka nie sądzi, że Ula Czuje się skrzywdzona