na Bronksie, za tasiemcem autostrady Deegana. Co chwila miga kolejny blaszany odrzutowiec, jak fruwająca rura kanalizacyjna, za to sterowiec gdzieś zniknął. Może odleciał na swoje Teterboro? Wszyscy już są, rozpakowali torby i plecaczki, wyjęli mazaki, rozłożyli papiery z notatkami. Choć to już ósmy tydzień zajęć, Anglik nie przestaje się czuć nieswojo wśród tej grupy, która w przeciwieństwie do filmowców, kultywuje indywidualną szajbę, nie grupową. W obramowaniu najbliższego okna Anglik widzi piękną Nancy Gagnier, z czerwoną krechą markującą wargi na bardzo białej, szczupłej twarzy. Leworęczna magia, zapadnięcie się w niebiański, lecz zarazem chyba wręcz wężowy spokój, cała Nancy. Obok siedzi druga kobieta