w jakim stopniu to przekonanie wiąże go z Nietzschem; może ma coś wspólnego z Durkheimem, może w pewnej mierze wyprzedza wymienionego tu Fromma - w każdym razie są to dla Berenta sprawy ważne.<br> Inny wątek o podobnym sensie, to dokonywana przez Berenta śmiała krytyka pozytywistycznego postępowiczostwa, które rozszerza on zaskakująco na nietzscheańską koncepcję hodowli nadczłowieka. Zbiegają się tu, jak myślę, dwa doświadczenia: po pierwsze, specyficzne przeżycie kryzysu polskiego pozytywizmu, po drugie, wpływ własnego wykształcenia. W pewnym miejscu tekstu Berent ma taki swój występ jako biolog. W każdym razie stawia na te zewnętrznie nie dostrzegalne procesy w łonie rozwoju społecznego, które niekoniecznie pokrywają