zabawkami, z których najmilsze były różne układanki i wycinanki, bo przenosiły mnie w najbardziej cudzy świat - a przyszedł czas, że świat własny zaczynał wzbierać okropnymi snami i przeczuciami, nawiedzającymi mnie w gorączce. Niedobra klamka sąsiednich drzwi nie chciała trwać nieruchomo i poruszała się pod naciskiem jakiejś niewidzialnej ręki, ilekroć w nieuwadze spuszczałam ją z oczu. A jeśli udawało mi się wytrwać w uporczywej uwadze, nachodziły mnie ohydne rojenia o krwawiących ciałach, nad którymi znęcała się moja wyobraźnia. Wreszcie było mi tego za wiele, wołałam mamę i dostawałam burę za to, że boję się powiedzieć, co mi jest. Zostawałam sama ze strachem