Zobaczymy się wieczorem, prawda?<br>Suzanne nic nie odpowiada. Wzruszam z wielką manifestacją ramionami i odchodzę z Weberem. Czuję, że to wzruszenie ramionami jest czymś bardzo znamiennym. Zrywa sztuczną nić łączącą wzniośle i subtelnie dwie rzekomo nadziemskie dusze. Nadziemska dusza ubrana w ciało o silnych męskich ramionach nie wzrusza nimi wobec niewinnej kobiecości, bo jest to ordynarne. Myślę, że to wzruszenie zdziera mi z twarzy fałszywą maskę. No co, Suzanne, może ujrzysz pod nią wreszcie głowę osła?<br>&lt;page nr=76&gt; Idę z Weberem ulicą i czuję się jak obłożnie chory, który po kilkumiesięcznej chorobie po raz pierwszy przechadza się po mieszkaniu. Wszystko jest nowe, ponętne