zbudować sobie mentalne gniazdko, w którym panowałby nad bliźnimi. W tym wszakże kłopot, że samo obstawianie pustych semantycznych pól nie wystarcza dla zapewnienia sobie przewagi. Najlepiej wie o tym wielki zdrabniacz, Pimko; on tylko rzecz ciekawa - zna wyższe strategiczne tajniki budowania formy.<br>Stosuje swe umiejętności dwukrotnie: aby utrzymać w mentalnej niewoli uczniów, podrzuca im problem niewinności. Aby zaś zachować - choćby z daleka - władzę nad Józiem, wtrąca go w absurdalną sytuację zależności, w której Józio, choć wolny od przesądów trzydziestolatek, uchodzi za staroświeckiego kawalera i młodego starca, zafascynowanego nowoczesnymi urokami Młodziakówny. W obu wypadkach Pimko ustawia się jakby poza tym układem, za