różnorodnych konwencji i sięgając do ukształtowań właściwych elegii, sielance, odzie, pobudce wojennej, poematowi heroicznemu.<br> Cykl ten, powiązany fabularnie, nasycony liryzmem, to najdojrzalsze dzieło Zaborowskiego, który do podejmowanych wcześniej ról poetyckich dopisał rolę Tyrteja. Posługując się maską historyczną autor podjął temat walk polsko-tureckich końca XVII w., ilustrując faktycznie sytuację porozbiorowej niewoli. Tę aktualność Dum bezbłędnie odczytali współcześni. Powstanie wchodzące w skład cyklu popularne było w roku 1831.<br> Cechą Dum jest zastosowana tu retoryka emocjonalna, przede wszystkim powtórzenie emocjonalne. Całość stanowi koncentryczno-symetryczny układ powracających w wariantowo odmiennej postaci pytań, argumentów i konkluzji podejmowanych na coraz wyższym poziomie literackiego doświadczenia emocjonalno-patriotycznego