w odruchu samoponiżenia i rozpaczy, runął raptem na ziemię. Leżał teraz niezdarnie na plecach, gestem smutku i beznadziei wyciągnął w górę podkurczone łapy.<br>- Znam ciebie dobrze, ojczulku, babcię możesz bajerować, nie mnie - mówił bezlitosny Polek. - Niech ja skonam, jeśli ty jeszcze kiedy polatasz na wolności. Pies leżał bez ruchu cierpiąc niewymownie, gdyż ośmielone muchy siadły mu na czarnym i wilgotnym nosie.<br>- Polek, ty bezwstydny! Z psem wytarza się, a potem do szkoły nie zdąży! - zawołała z kuchni pani Linsrumowa.<br>- Idę, już idę - rzekł niechętnie Polek i wyszedł na ulicę. Usłyszał za sobą jeszcze, jak pies, rezygnując z fałszywej pokory, atakuje gwałtownie