siedziała <br>na trawie kobieta. Była zwrócona do Awaru bokiem. Kiedy pojawił <br>się, spojrzała na niego przelotnie. Na ręku trzymała <br>niemowlę karmiąc je piersią. Palcami drugiej ręki <br>zdzierała łupinę z leżącego na ziemi żółtego <br>owocu. Dalej, na środku trawiastego siodła, spoczywał <br>głaz podobny do stołu. Zza niego wystawały nogi i dobiegały <br>niewyraźne odgłosy rozmowy.<br><br>Obok Awaru rozległ się szelest, przez szparę w powiekach <br>ujrzał okryte sierścią łapy zwierzęcia. Leżał <br>bez drgnienia, a zwierzę schyliwszy pysk, musnęło nosem <br>jego ramię i długo węszyło. "Już wie! - myślał <br>Awaru. - Wie, że jestem obcy. Jeśli natychmiast wstanę, <br>zdążę skryć się w lesie, zanim rozpoczną <br>pogoń". Ale