usprawiedliwienie powiedzieć, lecz Widmar był już na dziedzińcu szpitalnym. Głupi staruszek! - mamrotał.<br>Aby dojść do końca dziedzińca, miał zrobić jakieś pięćdziesiąt kroków, te pięćdziesiąt kroków były najbardziej realnym przeżyciem, jakiego w tym okresie doznał. Wchłaniał w siebie przyrodę i ludzi, w większości wypadków chorych, których spotykał na ścieżkach, jako coś niezwykle życiowego i konkretnego .<br>&lt;page nr=192&gt;<br> Wnikliwie wpatrywał się we wszystko. I jeżeli niektórym wydaje się zasługą i trudnością ujrzeć w życiu tak zwaną dziwność istnienia, to w tym wypadku Widmar przekonał się, że znacznie trudniej, zaszczytniej i właśnie dziwniej - ujrzeć prostotę i prawdę życia. Równolegle do tego uczuł małość i nieważność własnego