kiedy się odmyka<br>Nie grób nad nimi, lecz wieko bufetu.<br>Pijaństwa zmarłych - kto zna te biesiady<br>Po ciemnych latach śmiertelnego postu?<br><br>Mamy tych braci - tych nietrzeźwych zmarłych,<br>Z wybiciem pierwszej porzuconych w barach.<br>Wiszących w szafie przy kelnerskim kitlu,<br>Jedynych żywych wśród butelek trupów.<br>Na biedne głowy w nagniotkach od nimbów<br>Sypią się kwiaty z poplamionych tapet.<br><br>I takich właśnie: chłopców elegijnych,<br>Którzy spod skrzydeł matczynych uciekli<br>Wprost do szynkwasu; chłopców nierozważnych<br>Biorą na spytki przy szkolnym pulpicie<br>Panowie w czerni - posiadacze palców<br>Wygiętych w narząd do ślinienia kartek.<br><br>I takich właśnie - zmęczonych nieżyciem,<br>Bardziej od żywych służbą spracowanych -<br>O małomówność