ruchu, hipnotycznie wpatrzony w jego ręce. Cała sprawa biegła swym logicznym torem i nic już nie mogłem na to poradzić. Zawodowym ruchem tajniak wsunął szeroką łapę w cukierki. Gmerał w nich chwilę, po czym odwrócił teczkę do góry dnem. Nie miałem czym oddychać. Na dywan sypnęły się cukierki, a za nimi gruba koperta z szarego papieru. Szpicel otworzył ją i wyciągnął plik tajnych gazetek. Było tego co najmniej ze trzydzieści egzemplarzy; a przecież wystarczyło jednego, żeby skończyć pod murem. Spojrzałem na Jelonka: zzieleniał.<br>- Ja... ja... zaraz panu przyniosę te dziesięć tysięcy, panie inspektorze - wybełkotał i rzucił się do sypialni. Na łóżku