się rozstał z niebytem.<br><br>Znam ja na pamięć jedną dziewczynę... Znam jej westchnienia<br>I mym ustom uległość pieszczotliwie zawiłą.<br>Nic w niej nie było, oprócz uśmiechu i<br> przeznaczenia -<br>I kochałem ją za to, że nic więcej nie było.<br><br>Znam taką duszę, co cmentarniejąc nie do poznania,<br>Sztuczną różę w śmierć niosła... Była niegdyś różystką...<br>Skąd ten świat cały? - I róże sztuczne?... I czyjeś<br> łkania?<br>I ja - w świecie - i ptaki - i pogrzeby - i wszystko?<br><br>Znam ja złocistość, co śni się niebu w imię rezedy...<br>Dla snów błędnych jest człowiek - lada Bożą<br> ustronią.<br>Gasł niegdyś wieczór - i łódź się moja rozbiła wtedy<br>O