na wsi. Analogiczne były też wymagania dotyczące ekwipunku wojennego, tyle że posiadaczom ziemskim można było dokładnie dopasować te wymagania do rozmiarów majątku, a kiedy chodziło o kupców trzeba było się oprzeć na tradycyjnej wiedzy o pozycji społecznej każdego z nich.<br> Ta tradycyjna wiedza musiała mieć sens praktyczny, inaczej nie byłaby notoryczna i dostępna także królewskim urzędnikom. Musiał istnieć jakiś ważny powód, dla którego ludzie orientowali się, kto jest maior, kto sequens, a kto minor. W 62 rozdziale edyktów Liutpranda występują dwa segmenty tej triady: najniższy (minima persona exercitalis) i najwyższy (qui primus est). Różniły się one wysokością wergeldu. W lokalnym środowisku