ducha i w osiąganej tą drogą cnocie. Uznanie dla Seneki miało wszakże źródło nie tylko w zbieżnościach jego etyki z etyką chrześcijańską, lecz także w mniemaniu o rzeczywistych powinowactwach filozofa z wczesnym chrystianizmem. W XVI w. panowało jeszcze zadawnione przekonanie, że Seneka korespondował ze św. Pawłem z Tarsu.<br>Senekę na nowo odkrył i przyswoił humanizm włoskiego cinquecenta - pierwsze wydanie dziesięciu zachowanych jego tragedii ukazało się w Ferrarze w 1484 r., ale szczególna popularność przypadła na schyłek renesansu i wiek XVII.<br>Powiedzieliśmy, że dramaturgia Seneki była retoryczna i moralizatorska. To dzisiaj brzmi jak przygana. Pamiętajmy jednak, że owa retoryczność była funkcją egzystencjalnej refleksji