stosunki swe z innymi ludźmi (...) I jeśli przytrafi mu się napisanie dzieła nieudolnego i niemądrego, powie: - Doskonale! (...) Dałem wyraz mej głupocie i cieszę się z tego, bowiem niechęć i surowość ludzka, jaką pobudziłem przeciw sobie, kształtuje mnie i urabia, stwarza jak gdyby na nowo, i oto jestem jeszcze raz na nowo urodzony (F 79-80).<br>Pierwszeństwo przyznane autentyczności wyrazu splata się ze zgodą na własną niedojrzałość (Gombrowicz mówił ostrożniej o "drugorzędności") i pozwala mówić jawnie o chęci uwiedzenia czytelnika. Jeszcze po dwudziestu paru latach Gombrowicz będzie podobnie określał moralność artysty: &lt;q&gt;"moralność pisania sprowadza się w końcu do tak elementarnej maksymy, że