dzielnice i powaśnione ze sobą szczepy. We wszystkich tych wypadkach mamy do czynienia z procesami dezintegracji społecznej w następstwie zatracenia spoideł społecznych i podstaw życia zbiorowego jakie dawała tradycyjna więź rodowa i terytorialna.<br>Przykłady rozkładu społecznego wskazują na konieczność dostosowania i reinterpretacji tradycyjnych instytucji społecznych i wzorców kulturowych do potrzeb nowoczesności. I tu dochodzimy do następnego paradoksu i źródła konfliktów u elity przywódczej: nowoczesność i związany z nią dynamizm i racjonalizm musi iść w parze z pewną dozą prymitywizmu, wsteczności i zachowawczości. Tylko w ten sposób można bowiem stworzyć pomost nad wspomnianym poprzednio Rubikonem. Stworzenie takiego pomostu jest koniecznością dla elity