od kilku lat, gdyż z całą zaciekłością głoszone było już na łamach szacownego ťTygodnika PowszechnegoŤ.<br><br>Całkowitym zaprzeczeniem ww. tezy jest przykład psa mego śp. Pies ten mianowicie popadł w tak głęboką dekadencję, że nie przejmował się zupełnie swoim tragicznym losem, swoimi neurotycznymi właścicielami, światem go otaczającym i całą resztą. Miast nurzać się w zieloność, osiągał najwyższy stopień medytacji, godzinami podziwiając sufit. Pozwoliło mu to, prawdopodobnie, zupełnie odseparować się od powierzchniowego życia świata i zajrzeć pod podszewkę. Jak wiadomo pełna dekadencja, oderwanie od świata są przymiotami jak najbardziej ludzkimi. Przekroczenie tego typu właściwości przestaje być zrozumiałe dla człowieka, a co dopiero dla kota