że dla niepoznaki włożyłby inną parę butów, inny płaszcz. Jakże niesamowite okazywały się odkrycia, których nikt oczywiście nie tłumaczył poszukiwaniem ojca. Oto bowiem otwieraliśmy szafę, żeby wyjąć z niej rzeczy do prasowania, ale zamiast ubrań trafialiśmy na pokrytą rzadkimi, siwymi włosami głowę ojca. Oto Julia, szukając partytury Requiem w stosach nut, które wypełniały wielką świerkową ławę, spostrzegała ojca, który właśnie budził się z popołudniowej drzemki. Już wtedy miał problemy z pionizacją, cierpiał na zaburzenia równowagi. Podpierał się na krawędziach ławy i podnosił z tych rupieci, świętych dla Julii partytur i nut, niczym niezdarny Feniks, przecierał oczy i mówił zaspanym, lepkim głosem