bez gwałtownej riposty; i tak to właśnie poznaliśmy się z chłopczykiem.<br><br>Spytany, co studiuje, powiedział, że religioznawstwo, więc, żeby podtrzymać rozmowę, zapytałem, czy nie zna przypadkiem Jacka, a on - oczywiście!, nawet przez jakiś czas byli razem na roku. No to znaleźliśmy się na wspólnym (aczkolwiek nie do końca) gruncie. Bo o ile dla mnie Jacek był osobnikiem nieznośnie, co prawda, zasadniczym i pozbawionym poczucia humoru, ale jednak sympatycznym, o tyle chłopczyk zwyczajnie go nie lubił i wcale nie zamierzał tego ukrywać; pamiętał za to mnóstwo zabawnych historyjek z Jackiem w roli głównej, jak to Jacek podrywał dziewczyny na swoje najnowsze poglądy filozoficzne