zwężały się one minimalnie ku głowicy rękojeści i były nacinane na swej powierzchni w tzw. szewrony, pozwalające na lepszy uchwyt dłoni, mocowane do trzpienia głowni czterema dużymi mosiężnymi nitami; stalowy jelec był w typie perskim. Głownie szabel tej grupy były przeważnie pochodzenia europejskiego, głównie styryjskiego; pochwy z drewnianych trzasek i obciągane skórą zaopatrywano w proste w formie żelazne okucia. Według niektórych znawców przedmiotu szable tej grupy są pochodzenia polskiego, co nie jest absolutnie pewne; najprawdopodobniej montowano je w Polsce, a pewną liczbę może i produkowano, lecz przede wszystkim trafiały do Polski jako broń zdobyczna na tureckich janczarach i spahisach.<br>Karabela bojowa