chropowatych <br>słów mówiącego. Słów tych kobiety nie umiały powtórzyć. Lecz ich uznanie dla <br>mówcy urosło tego wieczoru w głęboki podziw, w zachwyt , w ciepłą serdeczność. <br>Nie spuszczały oczu z jego twarzy ciemnej i połyskliwej, podobnej do rzeźby <br>z wypolerowanego kamienia, otoczonej siwawym zarostem, z jego oczu czarnych, <br>półzakrytych czerwonymi, niby obciętymi nożem powiekami, z jego włosów wijących <br>się nad szerokim czołem. Cmokały cicho i czule, jak cmoka się do noworodka. <br>Nie przeszkadzało im, że mężczyzna był brzydki i wyglądał nędznie. Nie potrafił <br>również mówić pięknie i płynnie jak wędrowni retorzy i filozofowie wykładający <br>na placach i drogach swą naukę. Jego słowa