się warsztat, w którym można będzie dorobić brakujące części. Chyba że został zlikwidowany, bo przed wojną był w prywatnych rękach. Ale sprawdzić można. Ewelina postanowiła sprawdzić. Tadeusz odwiózł ją pożyczonym z nadleśnictwa gazikiem do Olsztyna, żeby nie musiała się przesiadać. <br>Kiedy weszła do swojego warszawskiego mieszkania, poczuła się w nim obco. Stała pośrodku małego pokoiku rozglądając się bezradnie. Więc tak wyglądało przedtem jej życie? Prawie nie mogła sobie siebie wyobrazić tamtej zrezygnowanej, nie oczekującej już niczego od losu kobiety. Teraz miała przecież tyle planów i była, co tu dużo mówić, szczęśliwa tym jedynym rodzajem szczęścia, jakie daje wspólne życie z mężczyzną