że w tej wodzie Krzysiowi zginął but". Uśmiechnij się do mnie, przyjacielu, podnieś ku mnie twarz swoim dawnym gestem.<br>Przecież wiesz, że nie rozstałam się z tobą w tłocznej poczekalni dworca morskiego. Myślałam o tobie wspinając się na pokład i kiedy ląd zmienił się w szarą kreskę i oczy ludzi obeschły, usiadłam na łóżku, żeby napisać do ciebie list. Wiele tych kartek zapisywanych codziennie nigdy nie dotarło do twoich rąk. Nie wysyłałam ich. Przetrwały w kieszeniach mojej walizki, powplatane pomiędzy kartki książek. Dzisiaj po raz pierwszy zgarniam je wszystkie, porządkuję według dat i przepisuję tutaj ten - zawsze przeznaczony dla ciebie - dziennik