nie wsiądę sama do windy. Albo będę chodzić po schodach</> - obiecywała solennie pani Bożena tuż po wypadku. A kilka tygodni później jeździła już tak samo, jak przedtem, tyle że teraz - jak zapewniała syna i wszystkich innych - była bardzo czujna i najpierw sprawdzała, czy nikt obcy nie stoi za drzwiami. Oczywiście obgadała swoją ponurą przygodę ze wszystkimi sąsiadkami, koleżankami z pracy, przyjaciółkami i przez jakiś czas czuła się jak bohaterka serialu lub inna gwiazda filmowa. Wkrótce okazało się, że była to chyba najlepsza terapia po przeżytym szoku; powtarzanie w kółko tego samego sprawiło, że gdzieś niepostrzeżenie ulotnił się cały dramatyzm tamtego wydarzenia