o zmaganiach głównego bohatera z byciem dzieckiem, zakochanym młodzieńcem, żołnierzem, zmaganiach z miłością, patriotyzmem, polskością, wszelką formułą i formą, mógł się podobać. "Kreatury" przekładają Gombrowicza za pomocą gestów tyleż prostych, co czytelnych: wulgarny katolicyzm polskiej dewotki (matki bohatera) - nabożnie mruczane w przerwach domowej jatki pieśni religijne, dojrzewanie emocjonalne i erotyczne - obgryzanie jabłka, itd. Przedstawienie jest dopracowane, tyczy się to zarówno spójnej całości, jak i szczegółów (muzyczno-taneczne przerwy za zmianą dekoracji).<br>"Gwoli jakiejś Tajemnicy" to prześmiewcza próba naświetlenia sytuacji historycznego a zarazem uniwersalnego uwikłania jednostki w struktury i zależności świata (a przy okazji i światka). Rzeczywistość jawi się tu jako tragikomiczny