naprawdę trujące. Zdechłabym ze zdenerwowania <br>do rana. Ale i tak umrę... "Zdechła" powiedziało <br>mi się z rozpędu. Umrę, znaczy... Bo ty się zdenerwujesz. <br>Na jedno wyjdzie.<br>- Zgubiłaś pieniądze na ratę?!<br>- Etam - zbagatelizowała Dominika z grymasem córki <br>milionerki. - Najwyżej nie jadłybyśmy masła <br>i tego... mięsa. Lato, witaminy wystarczą. Mamo, no... Ale <br>obiecaj, że weźmiesz mnie tam ze sobą!<br>- Dokąd mam cię zabrać? - przeciągnęła <br>pytanie pani Kamila.<br>- No... do babki.<br>- A wybieramy się?<br>- Ty sama. Ona sobie życzyła. Dziś. I tak <br>cię nie puszczę!<br>- Tak myślisz?<br>- Mama, mówisz tak obojętnie! Nie dziwisz się?! Dlaczego?<br>- Bo wiem o tym, Dominiko. Już wiem. - Pani <br>Kamila