obszaru, jakim jest choćby północna część Polski objęta niegdyś zlodowaceniem (ryc. 84). W południowej części tego obszaru tempo zaniku jezior jest większe; można je wiązać m.in. z nieco dłuższym wiekiem mis jeziornych, są one tym samym bardziej wypłycone i podatne na starzenie się. Istotny jest również wpływ antropopresji, który objawia się np. wzrostem eutrofizacji jezior. Dowodem na znaczny udział czynnika antropogenicznego w starzeniu się jezior polodowcowych na analizowanym obszarze jest to, że w ciągu holocenu do początku XX w. zanik wyniósł ok. 67%, natomiast zaledwie w ciągu kilkudziesięciu lat XX w. był już rzędu kilku procent (Kalinowska 1961, Choiński 1995