do wrzątku dawały tłusty, brunatny napar, lepkie kostki zwane pogardliwie "<foreign>kirpicznym czajem</>". W kolejce nadeszli też Zosia, Ziuta i Stach, zamieniła z nimi kilka słów, ale musiała się spieszyć, gdyż przerwa trwała krótko, a na obsłużenie czekało kilkadziesiąt osób. Grzbiet ją rozbolał od ciągłego schylania. Nabrała już wprawy i nie oblewała sobie palców wrzątkiem jak w pierwszych dniach, kiedy pracowała znacznie wolniej, a mimo to nieraz sparzyła się dotkliwie. W szopie powstał nieznośny zaduch i upał, unosiły się kłęby pary, jak w ruskiej łaźni, zwanej "banią". Kto żyw uciekał ze swoim kubkiem na świeże powietrze. Niektórzy wyciągnąwszy z kieszeni suchary pojadali