Nie przechylać! - krzyczał Rauch, kiedy się potykali na ciasnych podestach. Półżywi z wysiłku, wnosili go na proscenium, skąd mógł - drzemiąc wreszcie w spokoju - kierować próbą nowego programu. Siadali w ostatnim rzędzie foteli i z głowami odrzuconymi za oparcie, z otwartymi ustami łapczywie zażywali odpoczynku przed wieczorną mordęgą: musieli bez końca obnosić pluszowy fotel wokół bilardowego stołu w cukierni Korellego, żeby Rauch mógł rozegrać swoją codzienną partię z prefektem policji. <br>Policja miała w owym czasie na oku przedstawicielstwo amerykańskiego producenta maszyn do pisania, zainstalowane w hotelu Angleterre. Było tam biuro, a zarazem magazyn, pod ścianami stały pozamykane na klucz skrzynie, ktoś wchodził