wkrótce miał zginąć tragicznie od zabłąkanej kuli podczas przypadkowej ulicznej strzelaniny w pobliżu postoju, na którym się zatrzymał. Jego następca był człowiekiem milkliwym. Rodzice jechali też w milczeniu i - ku mojemu zdziwieniu - zobaczyłem łzy w oczach macochy, którymi żegnała może nie najgorszy miedzyński rozdział swego życia, a może - nadzieję, jakie oboje z ojcem z Miedzyniem łączyli. Z dębu na "Wzgórku Napoleona" zerwała się sroka i jej skrzek był jedynym odgłosem, którym pożegnał nas milczący Miedzyń. Bezlistną czereśniową aleją zmierzaliśmy ku fordońskiemu gościńcowi. Czy przeczuwała to, co ją miało spotkać następnej bodaj zimy? Zginęła, jak wysadzony za nami, niepotrzebny już most, od