sobą bezwzględne represje. Przyznam się: nie lubiłem w tych latach swojego rodzinnego miasta. Sławna poznańska ostrożność, z którą tyle razy się zetknąłem, obca była temu, co pamiętałem z Pierwszego Czerwca - kojarzyła mi się raczej z upokorzeniem Drugiego i beznadzieją Trzeciego. Z owym grubasem, śpieszącym ze szturmówką na wiec. Z owym obojętnym niedzielnym tłumem, który nie podążył za nami na cmentarz i po którym, co najsmutniejsze, nikt z nas nawet się nie spodziewał odruchu solidarności.<br> Rok temu wszystko to nagle się odmieniło. Odmieniła się zresztą i cała Polska. Sierpniowe strajki i ich zdobycze przekonały ludzi, że pozorne szaleństwo okazuje się nieraz najwyższą