wiadomo czyj ani skąd, ale bardzo przy tej pracy pomocny.<br>Wszystko było niezwykłe, wyśnione, pełne głębokiej, znaczącej treści. Ręce dziadzia. o palcach gruzłowatych w stawach, uczące Madzię układać kamienie "pięknym sztukwarkiem". Barykada nie z metafory, nie z pieśni masowej, ale barykada prawdziwa nareszcie, składkowa, z tego, co ulica ofiarowała. Pogwar obozowiska na dole i Szczęsny z kilofem w grupie towarzyszy, obnażony do pasa, dojrzały do akcji bohater opowieści, na którą nie ma czasu...<br>To utajone i najistotniejsze, co Madzia wyczuła w nim od pierwszego spotkania, za co - zdawało się jej - pokochała (jak gdyby można pokochać za coś), ta natura walcząca, dumna