Słońca (rys. 2.4). Obraz stawał się jednak mniej jasny, mniej poglądowy. Teraz, aby zrozumieć ruchy planet wśród gwiazd stałych na sklepieniu niebieskim, te ich zawracania i cofania się, należało uwzględnić &lt;page nr=18&gt; nie tylko ich ruchy własne, ale i ruch Ziemi dokoła Słońca. To było znacznie trudniej sobie wyobrazić. Matematycznie, geometrycznie obraz uprościł się jednak znacznie. Orbity w przestrzeni stały się niemal kołami. Nie to było jednak najważniejsze. Najistotniejsze było, że system ten doskonale nadawał się do opisu dynamicznego, uwzględniającego działające siły, a zatem był wspaniałym przygotowaniem na przyjęcie teorii Newtona.<br>Przedtem jednak nastąpił okres dalszych kroków w tym przygotowaniu. Najpierw Tycho