w normalnej kolejności czyniono na końcu, a więc róż na policzkach, dekorację szat, karmin warg, a później twarz, ręce, suknie, wreszcie na końcu tło. Nazwa - malarstwo na szkle - nie jest więc precyzyjna, niemieckie określenie hinterglasmalerei (malarstwo na tylnej stronie szkła) celniej określa tę dziedzinę sztuki. <br>Wyraźnie wydziela się kilka grup obrazów, np. żółto-białe, "chińskie" na Orawie czy już zupełnie "nasze" w okolicach Rabki. W środkowej Polsce, na Lubelszczyźnie, w okolicach Sandomierza, na Kaszubach, malowanie na szkle było mniej rozwinięte. Widać to w większej naiwności, prymitywności tych obrazów. Zresztą naiwność taka występuje wszędzie tam, gdzie malarz stawał przed nowym dla siebie