stale bywa uzupełniane w wyobraźni odbiorcy przez plany dodatkowe. W sztukach Słowackiego bywają to efekty najczęściej dobrze znane z teatru: widok z okien, lub iluzyjnie rysowana perspektywa dalszych komnat czy odsłaniające coś na moment błyski piorunów. I jest inna jeszcze przestrzeń odległa i ogromna - przestrzeń tworzona przez słowo, opowiadana przedziwnie obrazowo przez bohaterów dramatu: tworzą ją jakieś rozległe pola, stepy, bitwy w wąwozach. Perspektywy przenikają się wzajemnie, zacierają się między nimi granice (np. w tak lubianej przez Słowackiego porze nocy czy zmierzchu zacierają się kontury, jakiekolwiek zamknięcia przestrzeni przestają być widzialne). Niezwykle częste są zmiany miejsca akcji - mógł sobie Słowacki na