ty! <br>Podbiegła żywo, pochwyciła w szpony obrzękłą nieco, piegowatą dłoń Adama. <br>- Ja nie rozumiem, sama nie rozumiem - wyzionęła z głębin rozpaczy. - Ja nigdy nie widziałam takich głupich niepojętych rąk? <br>Powiedział spokojnie: <br>- Puść - schował jedną dłoń za siebie, drugą do kieszeni <br>I to także wiedział: jego ręce dlatego były takie śmieszne, obrzydliwe, bo nie były rękami Michała. &lt;page nr=34&gt;<br>Przeszło czterdzieści lat już Adam to wiedział. W pierwszym miesiącu małżeństwa wszedł kiedyś znienacka do pokoju i zastał Różę przy oknie, zapatrzoną... Wydała mu się nieduża w jasnej sukience - nieduża i biedna. Patrzyła w nadwołżańskie miasto, wszystkim tam obca, jemu również mało znajoma, pewnie tęskniła