Kyrie eleison), powodując repryzowe zamknięcie <br>formy (s. 63). Tego rodzaju zabiegi nadają poszczególnym częściom dużą zwartość <br>materiałową (szczególnie w Kyrie), analogicznie do cyklu symfonicznego. Tradycyjny <br>­ jak widać ­ język muzyczny buduje symfoniczny rozmach tego cyklu, z eksponowanym <br>elementem dekoratywności ­ widocznym w ewolucjonizmie motywicznym, bogatej, <br>późnoromantycznej harmonice i kolorystyce.<br> Requiem ma identyczną obsadę jak Missa Pontificalis: kwartet solistów (SATB), <br>chór <br>mieszany i orkiestrę (dysponowałem wyciągiem fortepianowym). O koncepcji formy <br>tego utworu już powiedziano w rozdziale II. Przypomnijmy jedynie, że kompozytor <br>pominął Graduale i Tractus. Dodajmy zaś, że ponadto w Sekwencji zrezygnował <br>z czterech strof: od 3. (Tuba mirum) do 7. (Quid sum miser