są bardziej integrowane, np. &lt;name type="tit"&gt;Confutatis&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;Oro supplex&lt;/&gt;. W muzycznym opracowaniu tych dwóch strof Sekwencji kompozytor stosuje integrację wariacyjną &lt;gap&gt; oraz dodawania &lt;gap&gt; (s.51-54): <br>Tendencję do pewnego zamknięcia formy widać w wykorzystaniu kategorii korespondencji między motywem rozpoczynającym kompozycję i przedostatnią część utworu ­ &lt;name type="tit"&gt;Agnus&lt;/&gt;. W takiej koncepcji formy cyklu kompozytor różnicuje obsadę poszczególnych odcinków, stosując zapewne wszystkie możliwe kombinacje, np. chór i organy ­ 1 &lt;name type="tit"&gt;Dies irae&lt;/&gt;; głosy solowe i organy ­ &lt;name type="tit"&gt;Quid sum miser&lt;/&gt; (&lt;foreign lang="lat"&gt;Ms solo&lt;/&gt;, organy); chór &lt;foreign lang="lat"&gt;a cappella&lt;/&gt; ­ &lt;name type="tit"&gt;Confutatis&lt;/&gt;. Nie jest to zatem następstwo schematyczne, typ "powielanej" &lt;orig&gt;łańcuchowości&lt;/&gt;. &lt;name type="tit"&gt;Offertorium&lt;/&gt; stanowi część wyłącznie instrumentalną ­ organową. W związku z tym część ta jest