dystynkcje, dopraszali się wyjaśnień. Sołdaci uśmiechali się, trochę zdezorientowani, czyżby przygotowywano ich na inne przyjęcie? Częstowali każdego żółtym tytoniem i pytali stale o to samo: "Jak daleko jeszcze stąd do Berlina?" Za to oficerowie mieli drapieżne spojrzenia, co mogło niepokoić, i milczeli.<br>Jassmont, stojąc wraz z tłumem na poboczu asfaltówki, obserwował sowiecką kolumnę sunącą na zachód. Śnieg bryzgał na ludzi tkwiących w nim nierzadko po kolana. Lodowe drobiny cięły po twarzach, jak skrzydła Abaddona. Starzec, jeden jedyny, niebieskosiwy i brodaty, z rozbieganymi oczyma, obskakiwał stojących. - Ludzie, co wy, tak nie można, to bolszewicy, czerwone, ludzie moi, opamiętajcie się, błagam was, na