literatury autoironią, ale też powagą, filozoficzną refleksją, wnikliwością obserwacji bohatera uwikłanego w przerastające go konflikty moralne, piętrzące się na tle historycznych przeobrażeń kraju. Filmu takiego nie było jeszcze na naszych ekranach. Był oczywiście bohater niezaadaptowany do społecznych norm, był bohater zbuntowany lub skłócony z otoczeniem, był bohater niezrozumiały dla reszty, obsesyjny w swych ideałach, a przez to tragiczny. Najczęściej jednak rekrutował się z warstw inteligencji, tej "umarłej klasy". Jego "piszczykowate" kompleksy, zahamowania, obiekcje, jego tragiczna niemoc i uwikłania historyczne bogato i wszechstronnie opisane zostały przez film polski. Od &lt;hi rend="italic"&gt;"Popiołu i diamentu"&lt;/&gt;po &lt;hi rend="italic"&gt;"Dyrektorów"&lt;/&gt;i &lt;hi rend="italic"&gt;"Barwy ochronne"&lt;/&gt;. <br>Ten z prozy Kawalca jest