na jego peryferiach rozkład ciśnienia odzwierciedlają izolinie o większych wartościach (rys. 7.1.4).<br> Na obszarach o podwyższonym ciśnieniu atmosferycznym występuje sytuacja odwrotna. Na każdym poziomie w środku omawianego obszaru notuje się ciśnienie największe. Stąd powierzchnie izobaryczne przybierają kształty wypukłe, a na mapie bezwzględnej topografii barycznej, w środkowej części omawianego obszaru, znajdują się izolinie łączące punkty o najwyższych wartościach ciśnienia (rys. 7.1.4). <br><br>&lt;tit&gt;7.2. IZOBARY I UKŁADY BARYCZNE&lt;/&gt;<br><br> Przecięcie powierzchni izobarycznej dowolną płaszczyzną poziomą pozostawia na tej ostatniej ślad w postaci linii zwanych izobarami. Łączą one punkty o jednakowym ciśnieniu. Zazwyczaj izobary wykreśla się dla ciśnienia na poziomie morza