prozaicy udowadniają tylko, że "potrafią pisać jak modni pisarze z innych krajów, z łatwością naśladują rozmaite techniki, zabawy literackie". Na tym właśnie polega "powierzchowna siła i głęboka słabość" prozy najnowszej. W opinii Juliana Kornhausera żyjemy w jałowej "międzyepoce", pełnej zgiełku i chaosu oraz obietnic bez pokrycia. Nie brak jednak głosów obwieszczających triumf młodej prozy.<br> Należy do nich wypowiedź Jerzego Sosnowskiego, wskazująca na pokoleniową "zmianę warty":<br>&lt;gap&gt;<br><br>&lt;tit&gt;II. "Żyć to znaczy pamiętać"&lt;/&gt;<br><br> "Nic nie zostaje zapomniane. Żyć to znaczy pamiętać. Może cały wszechświat to tylko mieszanina wspomnień" - pisał I.B.Singer. Wydaje się, że "pamięć" jako centralna figura semantyczna prozy jest wyróżnikiem zwłaszcza