Znał litewski i zebrał Przysłowia ludu litewskiego, 1840. Czuł się Litwinem i ubolewał, że "wajdaloci nasi" (Mickiewicz) posługują się obcym językiem, sam jednak pisał i wydawał swoje pisma po polsku: Historia litewska dla dzieci, 1840, Rysy Żmudzi, 1840, Wspomnienia Żmudzi dedykowane Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu, wreszcie Litwa pod względem starożytnych zabytków, obyczajów i zwyczajów, 1840.<br><br>Myślę, że Litwini później szkodzili sobie, odcinając się od wielojęzycznej przeszłości Wielkiego Xięstwa Litewskiego i starając się zatrzeć polski charakter wileńskiego uniwersytetu. Popychał ich do tego lęk przed następstwami Unii Lubelskiej, czyli przed polonizacją, a więc psychologia oblężonej twierdzy. Tym samym jednak powoływanie się na Mickiewicza traciło